Salı, Ocak 25, 2011

ben

kizamiyorum bile kendime artik. o kadar cok kaniksamisim ki. ne deseem, hatta ve hatta sovsem soyle okkali , cok dogal karsilarim tum soyleyeceklerimi. ben buyumla baslayan uzun tumceler dokebilirim hatta dilimin ucunda iki nano saniyede. ben buyum.. ben buyum cunku ben baska bir ben tanimadim. ortaya atilan her yalana inandim. kandim . kandirilmadim. hic edilgen olmadim birinci dereceden fiilen yapan bendim tum eylemleri. dolayli anlatimlara giderek yollarimi uzatan canimi acitan ne var ne yoksa hepsini ben bizzat secerek belirledim. kirmizisinda durmadim yollarin ezilme tehlikeleri atlattim ama her seferinde kiyiya vurdum.. cok su yuttum ama bogulmadim. boy vermediler ama bilddim boyumu askinn sulari o sular ki beni alip goturdu ruzgarla birlik olup delice akintilarda surukleyerek.. olamadim ben siradan herkes gibi. severek yasamaya calistim. cok mu bireysel sevdim bilemiyorum tipki su an yazdigim yazinin icinde bu kadar cok benden bahsetmis olmam gibi. sanki hic sevilmemisim gibi. hic ama hic hemde. bencilligimden tum bu sevimsizligim biliyoorum. ben beni biliyorum. cunku ben boyleyim. digerleri ..digerleri mi.. onlari bilmekti zaten tum mesele.
ve ebet, her seferinde bir kez daha umudum azaliyor, tunelin sonundaki isigi gorecegime dair olan.

1 yorum:

cem dedi ki...

kızmak ne yarar sağlar ki bireye, asabi olmak. yalnızlığın farklı bir şeklidir "ben"i düşünmek, iyi yada kötü anlamda. aslında ben buyum demek kendini anlamak, kendinle barışık olmak değildir özünde, hatta tam tersine kendini hiç önemsememektir, hiç bilmemektir. hele ki kendini sevmek, daha karmaşıktır. genellikle insanlar kendilerini severler az yada çok, fakat bunu düşünmezler yada tıpkı "ben buyum demek" gibi bilinçsizce farkındaymış taklidi yaparlar, sadece diğerlerini gözlemlerler hangimiz daha benciliz diye araştırırlar, kendilerinin daha az bencilliğe sahip olduğunu düşündüklerinde ise patlatıverirler karşılarındakilerin yüzlerine kelimeleri. oysa sevgi denen şey tüm bu çabaları, kişilik sorunlarını önemsemeden yaşar kalplerde. bireysel sevmek diye bir şey de olamaz, sadece kendini düşünmenin bir başka izdüşümüdür "bireysel sevmek" denilen kalıp. sevgi ışıktır ve olabildiğince saf ve parlaktır, fakat tıpkı uzaklarda aradığın tünelin sonundaki ışığın, gözlerinin içinde olduğunu bilmediğin gibi, kaybedilmiştir insanlar tarafından.